Donkere Romantiek Trilogie vol Spanning en Plotwendingen

Deze korting is EXCLUSIEF hier verkrijgbaar!

Plotwendingen. Seksuele slavernij. En één uiterst obsessieve held.

Hier is de perfecte trilogie voor een binge-avond vol spanning en emotie!

---

Fragment uit Caging Liberty

 

'Eindelijk!' roept een man uit, met een vriendelijke ondertoon.

De zwarte zakken worden van onze hoofden getrokken, en we worden begroet door een gebruinde, glimlachende man die heen en weer wiegt op zijn hielen. Zijn zachte blonde haar heeft natuurlijke highlights die je bij een surfer zou verwachten, en zijn casual strandkleding versterkt die indruk.

'Ik stond te popelen om jullie drieën te ontmoeten.' Hij kijkt tussen ons heen en weer met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht die de vreemde indruk wekt dat dit allemaal een soort misverstand is. Ik vraag me even af of ik het verkeerd heb begrepen.

Ik werp een blik op Anna en Naomi, maar geen van beiden haalt haar ogen van de glimlachende man af.

'Welkom in Paradise Manor.' Hij spreidt zijn handen in een verwelkomend gebaar, en mijn blik dwaalt door de kamer. Het is een zitkamer. Er staat alleen een bank, een paar stoelen, en een open haard met aan weerszijden een boekenkast, gevuld met dikke boeken waarvan de ruggen er niet uitzien alsof ze ooit zijn opengeslagen.

Een gordijn bedekt het raam, maar het is doorschijnend genoeg om groen te kunnen onderscheiden. Veel groen.

'Ga alsjeblieft zitten.' Hij knikt naar de bank.

'Wat wil je verdomme van ons?' vraagt Naomi, met haar stoere-meid-act op haar best. In gedachten complimenteer ik haar ermee.

Anna krimpt naast haar ineen, en geen van ons beweegt richting de bank.

De glimlach van de man verandert langzaam in een frons, en hij zucht. Hij kijkt Naomi aan. 'Ik verwachtte niets anders dan directheid van jou, Naomi. Je stelt me niet teleur.'

Naomi verstijft. 'Hoe weet je mijn naam?'

Eén kant van zijn lippen trekt omhoog, alsof hij een grijns onderdrukt. 'Alsjeblieft.' Hij gebaart naar de bank. 'Ga zitten. Ik zal alles uitleggen.'

Naomi en ik wisselen een blik uit voordat we achter Anna aan naar de bank lopen. We gaan zitten, dan trekt de man een stoel dichtbij en laat zich casual neervallen. Ik kijk naar de twee mannen die ons hier naartoe hebben gebracht, die nu beiden de deur bewaken.

'Trek je niets van hen aan,' zegt de gebruinde man, waardoor mijn aandacht weer naar hem gaat. Hij glimlacht warm. 'Julio en Brantley zijn er alleen om ervoor te zorgen dat niemand wegrent.'

'Hoe weet je mijn naam?' vraagt Naomi opnieuw, dit keer nadrukkelijk.

Zijn ogen gaan terug naar haar, en ik vang de eerste glimp van staal in zijn blik. Naomi moet het ook zien, want de sfeer in de kamer verandert en de leren bank kraakt als ze dieper in de kussens wegzakt.

'Juist, sorry. Ik weet wie je bent, Naomi, omdat je het me zelf hebt verteld. We kennen elkaar eigenlijk al een tijdje. Daardoor weet ik ook dat er onder dat dappere uiterlijk van je een bange, jonge vrouw zit. En ik wil je verzekeren dat je veilig bent. Net als je zoon, Theo.'

Ik kijk naar Naomi precies op het moment dat haar ogen zich tot schoteltjes verwijden, de kilte in haar irissen smeltend. Diepe, verstikkende, moederlijke angst trekt weg uit haar gezicht, en ik kijk snel terug naar de man.

Hij draait zich naar Anna en steekt zijn hand op. 'Voordat je je zorgen maakt, Anna, Sean is ook veilig. Hij is nu zelfs bij zijn eerste basketbalwedstrijd. Als je wilt, kan ik iemand een video laten maken voor je. Ik weet dat je hem graag wilt zien spelen.'

'Wat?' Anna's lip trilt. 'Hoe?'

Haar gezicht is vertrokken van verwarring, maar ik zie het moment waarop iets op zijn plaats valt. 'Sawyer?'

Hij grijnst om zijn identiteit te bevestigen, en het maakt me alleen maar verwarder.

'Aangenaam om je eindelijk te ontmoeten, Anna.'

'Jij klootzak,' gromt Naomi, terwijl ze opspringt.

Hij legt rustig het ene gespierde been over het andere en kijkt naar haar met een soort geamuseerde nieuwsgierigheid. 'Ga zitten, Naomi.'

'Waag het niet om aan mijn zoon te komen!'

'Ik heb je al verteld dat hij veilig is. Veiliger dan voordat je hier kwam. Hij wordt op dit moment naar een ander pleeggezin gebracht, eentje zonder sloten op de koelkast. Er staat een groot trustfonds op zijn naam dat hij krijgt als hij achttien is, en niemand zal hem ooit meer een vinger kwaad doen, allemaal dankzij jou. Je geeft hem nu veel meer door hier te zijn dan toen je naalden in je arm stak en jezelf zat te beklagen. Dus ga zitten. Alsjeblieft.'

'Wat wil je?' zegt ze schor, met tranen in haar ogen.

De man, Sawyer, zucht en staart haar aan totdat ze verslagen op de bank neervalt.

'Ik wil hetzelfde als jij.' Zijn stem is bedrieglijk kalmerend. 'Ik wil dat je een goede moeder bent. Ik wil dat je clean bent. En gelukkig. En ik kan met al die dingen helpen.'

'Ik ben al clean,' zegt ze, met een trieste wanhoop in haar stem.

Sawyers gezicht vertrekt sceptisch. 'Na al die keren dat je je nuchterheid hebt weggegooid in het verleden, denk je echt dat het deze keer zal blijven? Je hebt hulp nodig, Naomi. Daar is niets mis mee.'

Een traan glijdt over Naomi's wang, en ik krijg de neiging om haar door elkaar te schudden. Vijf minuten met deze man, en ze stort al in.

Wie is hij?

Ze sluit haar ogen.

'Je hebt me zelf verteld dat dit is wat je nodig had, Naomi. Weet je nog? Laat me je alsjeblieft helpen.'

'En wat met mij?' vraagt Anna, waardoor ik naar haar kijk. Ze zit op de rand van de bank, naar Sawyer leunend met een sprankje hoop in haar ogen dat ik niet vertrouw.

'Ja, liefje. Ik wil jou ook helpen.'

'Daarom zijn we hier?' Ze pauzeert even, en ik zie haar borst opzwellen met optimistische energie. 'Je gaat ons niet pijn doen?'

Ze laat een opgeluchte lach ontsnappen en draait zich om naar ons, alsof ze dezelfde reactie verwacht.

Sawyer fronst. 'Natuurlijk niet. Je weet dat ik je nooit pijn zou kunnen doen.'

Opnieuw ontsnapt een opgeluchte lach aan haar lippen voordat haar handen naar haar mond vliegen, haar ogen glanzend van dankbare tranen.

Haar blik dwaalt door de kamer. 'Is dit de plek waarover je me vertelde?'

'Ja, dat is het. Je zult het hier fijn vinden, dat beloof ik.' Hij draait zich terug naar Naomi die helemaal niet opgelucht lijkt. Ze lijkt, als dat al mogelijk is, nog banger. 'En jij ook, Naomi. Als je na een paar weken besluit dat je naar huis wilt, kunnen we daarover praten. Geef het gewoon een kans, alsjeblieft. Niet alleen voor mij. Ik weet dat jij ook het juiste wilt doen voor Theo, en voorlopig is het juiste dat jij hier bent.'

Ze reageert niet. Ze kijkt hem niet eens aan. Haar ogen staren leeg naar haar schoot terwijl de tranen druppelen.

'Waar heeft hij het over?' vraag ik, mijn blik gericht op Naomi. 'Wat is dit voor plek?'

'Ik weet het niet,' fluistert ze, verslagen.

Ik draai me naar Sawyer, maar hij kijkt naar de bewakers en maakt een kleine knik in onze richting. Terwijl ik naar hem staar, krijg ik een vaag gevoel van herkenning, maar ik kan hem niet plaatsen. Ik kan niet met zekerheid zeggen of het niet alleen in mijn benevelde hoofd zit na het horen dat de andere twee vrouwen zeggen dat ze hem kennen.

De bewakers komen dichterbij, en Sawyer glimlacht naar Anna. 'Dames, het was me een genoegen jullie te ontmoeten, en ik kijk ernaar uit om later bij te praten, maar voor nu gaat Julio jullie naar jullie kamers begeleiden.'

Ik sta op, verlangend om weer alleen met de vrouwen te zijn zodat ik hen alle vragen kan stellen die door mijn hoofd malen.

'Jij niet, Liberty,' zegt Sawyer, gebarend dat ik moet blijven zitten.

De getatoeëerde man, Julio, pakt Anna's arm en leidt haar weg met Naomi in hun kielzog. Ik kijk hen na voordat ik aarzelend weer ga zitten.

'Doe niet zo nep.' Ik vernauw mijn ogen naar hem. 'Het werkt niet bij mij.'

Hij ontbloot zijn tanden in wat zijn eerste oprechte uitdrukking van de dag lijkt te zijn, zijn opgeplakte vriendelijke gezicht dat oplost als suiker in kokend water. Er hangt een sinistere ondertoon aan die bij zijn ogen past.

Ik leun terug in de kussens terwijl ik naar de andere man, Brantley, kijk, die nu alleen de deur bewaakt.

'Ik dacht al zoiets.' Hij laat zijn ogen op me rusten, en mijn huid kruipt terwijl hij me taxeert. 'Ik verwacht volledig dat jij enigszins een uitdaging zult zijn. Ik geef de voorkeur aan alleenstaande moeders met iets te verliezen, maar niemand anders dan de kinderen die hen zullen missen.'

'Waar de fuck heb je het over?'

Hij zucht ongeduldig en wrijft met zijn hand over zijn voorhoofd alsof hij geïrriteerd is dat hij me nog meer van zijn tijd moet geven.

'Goed dan,' zegt hij, terwijl hij zijn hand laat zakken. 'Om zowel onze tijd als energie te besparen, zal ik het simpel houden.'

Ik ga rechtop zitten en bereid me voor op wat hij me ook gaat vertellen.

'Op dit moment bevind je je op een privé-eiland, duizenden kilometers van huis. De bewoners van dit eiland betalen een forse prijs om hier te wonen en hun leven met de grootst mogelijke discretie te leiden, en met die discretie krijgen ze bepaalde vrijheden die mannen op andere kusten niet hebben. Zoals het bezitten van seksslavinnen.'

Mijn hart staat stil bij zijn laatste woorden. Mijn borst begint te pijnigen, en tegen de tijd dat ik besef dat ik ben gestopt met ademhalen, kan ik me niet eens meer herinneren hoe mijn longen werken.

'Ik weet het,' zegt hij, langzaam knikkend alsof hij mijn gedachten kan lezen. 'Dat is moeilijk te verteren. Maar ik heb heel goed nieuws voor je, Liberty. Jij bent een van de gelukkigen. Iemand heeft specifiek verzocht dat jij een landgoedhoer blijft. Normaal gesproken worden vrouwen hier binnen maanden verkocht, en sommige privé-eigenaren hebben weerzinwekkend duistere voorkeuren. Als ik eerlijk ben, word ik van sommige dingen die deze gasten doen zelfs misselijk.' Hij trekt een gezicht, maar ik kan zien dat hij alleen maar de draak steekt met de situatie. En het kan me niet schelen. Mijn trots bestaat nu niet eens meer.

Maar mijn zelfbehoud wel.

Ik richt mijn ogen op de deur, en voor ik aan een beter plan kan denken, spring ik erop af. Brantley blokkeert de weg, zonder er bezorgd uit te zien, en hij moet verwacht hebben dat ik zou terugdeinzen, want zijn ogen worden groot van schok als ik mijn been omhoog zwaai en hem zo hard als ik kan in zijn zwembroekdelen schop.

Wanneer hij naar adem hapt en op de grond valt, haast ik me om hem heen, zonder achterom te kijken totdat ik de gang bereik, opgelucht wanneer ik Sawyer niet zie. Hij overdreef niet toen hij deze plek een landgoed noemde... Het voelt alsof het eeuwen duurt voordat ik mijn weg naar buiten vind uit dit gedrocht.

Ik vang de blik van twee verschillende mannen terwijl ik langs hen sprint. Ik verwacht laarzen achter me aan te horen stampen, geschreeuw, misschien zelfs een alarm, maar alleen mijn zware ademhaling vult mijn oren.

Ik weet dat er iets mis is wanneer ik buiten kom en blind over hetzelfde pad terugrace. Ik kijk over mijn schouder, paniek drijft me voort, en ik huil van opluchting wanneer ik niemand achter me aan zie komen. Niemand schreeuwt dat ik moet stoppen.

Ik ga door, en wanneer ik een hek, een steiger en de uitgestrekte oceaan daarachter zie, versnel ik mijn pas. Mijn ogen schieten rond, en ik maak oogcontact met een man die bij de omheining staat. Hij bedekt een oortje, zijn mond beweegt.

Langs een stoep aan de andere kant van het hek lopen een man en vrouw in een vlot tempo.

'Help!' schreeuw ik, terwijl ik harder ren. 'Help me!'

Het stel pauzeert en kijkt mijn kant op voordat ik mijn ogen tussen hen en de man met het oortje heen en weer laat schieten. 'Alsjeblieft, help!'

Ik bots tegen het hek, trek me dan snel omhoog aan de metalen stangen en hijs mezelf eroverheen. Ik val aan de voeten van het stel en grijp dan de arm van de man. Zijn ogen worden groot, en hij deinst van schrik achteruit.

'Ik ben ontvoerd,' hijg ik, terwijl ik diep adem haal. 'Alsjeblieft, ik hoor hier niet te zijn. Ik moet mijn man bellen. Hij heet Robert Gaumond, hij is de eigenaar van Holdings Manufacturing. Hij...'

Mijn ogen vallen op de nek van de vrouw, en mijn keel sluit zich. Ik laat de arm van de man los en doe een stap achteruit, terwijl ik met mijn ogen van de ring aan de zwarte halsband naar de riem kijk die stevig in de hand van de man zit.

Ik hef mijn ogen op om naar het gezicht van de vrouw te kijken, maar zij staart strak naar de grond.

'Je moet hier nieuw zijn,' grinnikt de man, en mijn blik schiet terug naar hem. Sawyers ogen hadden een zweem van onheil, maar de ogen van deze man zijn puur geweld. Puur pijn. Puur kwaadaardig plezier.

Ik doe nog een stap achteruit en bots tegen het hek. De man lacht.

'Wat is je naam, schatje?'

'Ze heeft er nog geen.'

Ik schrik op bij het geluid van Sawyers stem en draai me om, zodat ik hem door het hek aankijk. Zijn mond spreidt zich in een glimlach wanneer onze ogen elkaar ontmoeten.

'Ik denk dat het iets moois moet zijn. En vol temperament.'

'Hmm,' peinst de man. 'Misschien een plantennaam.'

'Clover,' stelt Sawyer voor.

'Ivy.'

'Oeh, die vind ik leuk.' Sawyer knipoogt naar me en geeft dan een signaal aan de man met het oortje. Het hek gaat open, en ik word eindelijk uit mijn verlamde toestand gewekt. Ik spring weg van het hek, maar de man grijpt me moeiteloos en drukt me tegen zijn borst.

'Echt, Ivy?' vraagt Sawyer, met één wenkbrauw opgetrokken. 'Ga je weer wegrennen? Je leert niet snel, hè?'

'Laat me los!' snauw ik, terwijl ik me in de greep van de man wring.

Sawyer stapt op me af en neemt ruw mijn kin vast. 'Oké, Ivy. Ik ga dit nog één keer duidelijk voor je uitleggen, dus let op. Dit is een privé-eiland. Iedereen hier is volledig op de hoogte van de seksslavin-situatie. We kunnen kat en muis spelen als je wilt, maar uiteindelijk zal het me gaan vervelen, en zul je iemand veel gemener tegenkomen dan meneer J. hier. En hoewel je wel een landgoedhoer bent, ben ik er niet op tegen om logeerpartijtjes toe te staan, dus...' Hij verlaagt zijn ogen naar mijn lippen en verslapt zijn greep op mijn kin. 'Kunnen we nu teruggaan naar binnen, zodat ik je de rest van de rondleiding kan geven? Ik weet zeker dat je vrienden verlangen je te zien.'

Terwijl ik in Sawyers bedrieglijk ontspannen, blauwe ogen staar, voel ik een gevoel van nederlaag over me heen spoelen dat elke cel in mijn lichaam zwaarder maakt. Ik sta op beton maar voel alsof ik in de aarde wegzink.

Ik ga niet naar huis. Niet nu, misschien wel nooit. Als ik geen manier vind om van dit eiland af te komen, zal ik mijn dagen doorbrengen als hoer, en ik weet niet eens wat dat allemaal inhoudt.

'Waarom ik?' vraag ik, mijn stem breekt samen met mijn hoop. Het is zielig, maar een deel van me hoopt dat hij geruststellende woorden voor me heeft, net zoals hij die had voor de andere vrouwen. Ik zou hem niet geloven, maar misschien zou hij iets kunnen zeggen dat de klap zou verzachten. Of in ieder geval uitleggen waarom en hoe ik hier terecht ben gekomen.

Hij duwt mijn haar achter mijn oor, en ik krimp ineen.

'Waarom niet jij?' Hij leunt naar voren en neemt een diepe teug door zijn neus, genesteld in mijn haar. 'Mijn kleine Manhattanse boerin.'

★★★★★ 'Wat voor duistere romantiek gebeurt hier?' Recensie van Caging Liberty

---

Een vrouw die gevangen wordt gehouden op een privé-eiland voor mensenhandel, en de man die het hielp creëren... Liberating Deceit is een complete dark romance-trilogie vol spanning en plotwendingen.

Thema’s die je kunt verwachten zijn onder andere:

🔒 Gevangenschap
💪 Sterke heldin
🔥 Hij zou de wereld voor haar laten branden
🧩 Plotwendingen
🗣️ Eerste persoon, tegenwoordige tijd

 
 
★★★★★ 'Ik lees al jaren dark romance. Ik heb over seksslavinnen gelezen. Ik heb over privé-eilanden gelezen. Ik heb over kooien en dansen gelezen. Ik heb NOOIT iets zoals dit gelezen!' - Recensie voor Caging Liberty
 
 
BOEKEN INBEGREPEN IN DEZE BUNDEL:
1. Caging Liberty
2. Taming Liberty
3. Claiming Liberty