Het 5-Delige De Petrov Maffia-Romancepakket

Deze korting is EXCLUSIEF hier verkrijgbaar!

Vijf zondige en spannende maffia-romances die zich afspelen in de onderwereld van Las Vegas. Allemaal klaar om in één ruk te verslinden!

---

Fragment uit Maksim

 

Uren verstrijken.

Ik weet niet hoeveel. Tijd is onmogelijk te meten in deze steeds benauwdere ruimte, maar tegen de tijd dat de deur van de vrachtwagen weer opengaat, is het buiten donker. De laatste keer dat de deur openging en de nachtelijke hemel zichtbaar werd, kwam er een koele bries binnen, dus ik kruis mijn armen in afwachting. Er komt geen bries. Het is net zo warm als voorheen.

Deze keer is er iets anders. Ik voel het zonder precies te kunnen zeggen wat het is, en ik denk dat de anderen het ook voelen.

We zijn gespannen. Er is nog maar één stop na deze, dus de tijd van afvragen wie de volgende zal zijn, is voorbij. Nu zijn we allemaal aan de beurt. Wij vieren vormen de laatste keus, de ongewensten, en ik kan me alleen maar voorstellen dat dit geen goede positie is om in te verkeren.

Wanneer de schuifdeur volledig geopend is, staat de chauffeur daar met zijn hand zwevend in de lucht. Twee andere schaduwen staan aan weerszijden van hem, en wanneer hij een zaklamp aanknipt, verdwijnt het weinige dat ik van de mannen zie terwijl ik mijn hoofd buig. De lichtstraal glijdt over ons heen en verblindt onze gevoelige ogen één voor één.

'Eruit.'

Spanning knijpt in mijn schouderbladen, maar ik beweeg niet. Ik zal niet de eerste zijn die het bevel opvolgt, niet wanneer ik niet weet wat er op ons wacht.

De chauffeur gromt voordat hij met de zaklamp tegen de zijkant van de vrachtwagen slaat, wat ons allemaal doet schrikken omdat we gewend zijn geraakt aan de stilte. 'Eruit.' Hij is deze keer luider. Meer aandringend, en het schiet me te binnen dat ik niet weet hoeveel van de vrouwen hier Engels spreken, als er al iemand is. Ik weet ook niet hoelang het duurt voordat de chauffeur gewelddadig wordt.

De geur van urine wordt sterker terwijl een meisje begint te huilen, en ik werp een blik die kant op, niet wetend wat ik hoop over te brengen, maar ik wou dat ik eerder iets had gezegd. Dat we hadden gedaan alsof we hierin samen zaten, in plaats van te hopen dat het noodlot op een ander zou vallen om onszelf te sparen.

Ik sta op, strijk de jurk glad om redenen waar ik niet zeker van ben, en maak dan langzaam mijn weg uit de vrachtwagen. De chauffeur wordt ongeduldig, zijn hand zwaait in nog een universeel schiet op-gebaar.

Terwijl ik uit de vrachtwagen klim, kijk ik recht in de ogen van een man die ik liever had vermeden, waarmee ik voor de tweede keer vandaag dezelfde fout maak. Hij glimlacht heel lichtjes, maar het is geen vriendelijke glimlach. Er zit geen warmte in, geen welkom.

De chauffeur trekt me aan mijn arm, gooit me tussen de twee mannen, en vervolgens trekt hij ruw aan de twee meisjes die ervoor hebben gekozen om mij te volgen. Hij moet de laadruimte in om het andere meisje op te halen, en ik houd mezelf bezig met het opnemen van mijn omgeving als afleiding van de kreten.

Ik voel ogen op me, maar ik kijk niet naar de man. In plaats daarvan kijk ik uit op... aarde. Meer aarde dan ik ooit in mijn leven heb gezien. Het strekt zich uit over meer kilometers dan ik kan tellen, en als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat het naar de rand van de aarde leidde. De vreemde theorieën over de platte aarde moeten afkomstig zijn van mensen die hier wonen.

Waar zijn we? Mars?

Ik zoek naar bomen, naar water, naar enig teken van leven, maar er is niets. In de verte lijken heuvels te zijn, maar zelfs die zien er kaal uit, zonder enig groen in zicht. Het is logisch, denk ik, als ik eraan denk hoe vreemd de lucht aanvoelt. Ik ben nog nooit buiten Albanië geweest, maar ik heb gehoord dat de lucht daar vochtiger is dan op de meeste plaatsen. Dit is het tegenovergestelde. Er is hier geen vocht om te delen met de planten, laat staan met de lucht.

'In een rij,' snauwt de chauffeur nadat hij het laatste meisje op de grond heeft geduwd.

'Spreken ze allemaal Engels?' vraagt de man die naar me glimlachte. Ik voel nog steeds zijn ogen op me. In plaats van naar zijn gezicht te kijken, staar ik naar zijn felrode schoenen, en beweeg wanneer de chauffeur me tegen een ander meisje duwt om zelf handmatig de rij te vormen. Ik weet niet of ik moet doen alsof ik geen Engels spreek of niet, ik heb gewoon het gevoel dat ik niet moet opvallen. Niet bij deze mannen.

'Hablo Anglés?' vraagt hij, terwijl hij in zijn handen klapt voor de vrouw die hij uit de vrachtwagen heeft gehaald. Niet alleen heeft hij de uitspraak van die zin volledig verkeerd, hij spreekt ook nog eens Spaans tegen een Filipijnse vrouw. Ik heb nog nooit een man gezien die zo onwetend is.

Ze knikt en huilt wanneer hij tegen de zijkant van haar hoofd slaat.

'Ja,' zegt ze.

Hij gaat naar de volgende, en wanneer hij bij mij komt, aarzel ik. Ik weet niet waarom. Ik weet niet waarom ik denk dat het uitmaakt, het voelt gewoon alsof het ertoe doet. Alsof ik alles verborgen moet houden wat ik mogelijk kan.

'Nuk flas anglisht.'

'Wat?' De wenkbrauwen van de chauffeur trekken samen alsof hij denkt dat hij me niet goed heeft gehoord.

Ik schud mijn hoofd alsof ik het niet begrijp. 'Nuk flas anglisht.'

Wanneer hij tegen de zijkant van mijn hoofd slaat, krimp ik ineen en hef mijn handen. 'Nuk flas anglisht! Nuk flas anglisht!'

De chauffeur doet een stap terug om de twee nieuwe mannen aan te spreken. 'Allemaal behalve die ene.'

'Is zij een maagd?' vraagt de man die naar me glimlachte. Ik zie hem niet wijzen of kijk niet om te zien waar zijn ogen op gericht zijn, maar ik weet dat hij het over mij heeft.

Mijn huid kruipt bij het horen van die vraag, kleine insecten die zich onder het oppervlak wurmen. Ik kan de stem van mijn moeder weer horen.

Wees een braaf meisje, Elira. Je weet wat mannen willen.

'Kunnen we dat moeilijk vragen, nietwaar?'

'Heb je niet gecontroleerd op een maagdenvlies?' Hij klinkt teleurgesteld. Ik kan de frons in zijn stem horen.

'Ze is net van de boot, maat. Ze is voor niks gecontroleerd.'

'En jij?' vraagt de andere man, terwijl hij de kin van de Filipijnse vastpakt.

Ik zie of hoor niet hoe ze reageert omdat ik rechtop schiet wanneer een warme vinger onder een bandje van mijn jurk glijdt, en mijn hoofd draait zich abrupt naar mijn onwelkome bewonderaar.

Hij glijdt zijn vinger op en neer, waardoor de insecten onder mijn huid kronkelen, en het kost me al mijn wilskracht om niet te schreeuwen of te proberen te rennen. We zijn al in wat het midden van een woestijn moet zijn. Het zou te gemakkelijk zijn om me te doden als ze dat zouden willen.

Zijn vinger beweegt vervolgens naar mijn mond, en in plaats van terug te deinzen, sluit ik mijn ogen en houd mijn adem in terwijl ik hem mijn gebarsten onderlip laat strelen. Wanneer hij stopt, open ik mijn ogen.

'Hmmm.' Zijn lippen draaien naar één kant alsof hij nadenkt, terwijl zijn ogen over me heen glijden. Hij kijkt naar me alsof ik een menu ben en hij probeert te beslissen wat hij wil eten. 'Mijn baas zal misschien een beetje geïrriteerd zijn, maar ik denk dat je een mooie aanvulling zult zijn op zijn collectie.'

Hij glimlacht naar me, waardoor een licht afgebrokkelde voortand zichtbaar wordt die aandoenlijk zou zijn als hij geen monster was.

'Ik denk dat je een mooie aanvulling zult zijn op mijn collectie,' zegt hij, zijn stem zachter terwijl hij mijn haar achter mijn oor stopt.

Ik deins niet terug, noch reageer ik op woorden die ik niet zou moeten begrijpen. Ik weet niet waarom hij ze zegt. Misschien om me bang te maken, misschien om zichzelf te horen praten.

'Hoeveel?' vraagt hij aan de chauffeur die met de andere man heeft gesproken. Hij draait zijn hoofd mijn kant op terwijl ik het mijne buig. Bloed ruist langs mijn oren.

Dit is het.

Dit is de volgende stap. De eerste stap, eigenlijk.

Ik sta op het punt de hoer van deze man te worden. De hoer van de baas van deze man.

Wanneer mijn ogen prikken, sluit ik ze, en zeg tegen mezelf dat het misschien niet zo erg zal zijn. Dat ik in zekere zin hier naartoe kwam voorbereid om iemands hoer te zijn, ook al was dat onder het mom van een huwelijk.

Het zou oké kunnen zijn. Het zou... Het zou...

Het zou erger kunnen zijn dan de dood.

'Dertigduizend.'

Mijn hart bonst terwijl de man spreekt met de finaliteit van een rechter die met een hamer slaat.

'Verkocht.'

 

★★★★★ "Nicole Cypher is een one-click auteur voor mij. Ik heb van elk boek dat ze heeft geschreven genoten, maar dit was niet alleen tot nu toe mijn favoriet van haar, maar ook een van mijn top 5 maffia-verhalen ooit." Recensie van Maksim

---

Met vijf koppels die steeds terugkeren, brengt deze bundel alle spanning met thema's zoals:
 
🔒 Gevangenschap
🔥 Vijanden worden geliefden
🚫 Non-consensueel
🩸 Wraak
🧠 GESTOORDE hoofdpersonages
🔁 Delen
⏳ Leeftijdsverschil (beide richtingen! 👴❤️👩 & 👩🦳❤️🧒)

 
★★★★★ 'Ik ben absoluut gek op deze serie. Als je van duistere romantiek houdt, is dit zeker het boek voor jou.' - Recensie van Luka
 
 
BOEKEN INBEGREPEN IN DEZE BUNDEL:
1. Maksim - 🔒🔥⏳
2. Alik - 🧠(👩)
3. Vitaly - ⏳🔥
4. Luka - 🔒🚫🔁
5. Arseni - 🔒🚫🩸⏳(👩🦳❤️🧒)